Rozdział 2

Przecieram ręcznikiem czoło i piję wodę. Zdecydowanie dzisiaj trener dał nam do wiwatu. Przeważnie jest wymagający, ale teraz było naprawdę trudno. Duża rozgrzewka, a dopiero później gra. Siatkówka to jedyny sport jaki uprawiam. Może czasem basen, ale rzadko. Mimo iż Anglia nie specjalizuje się w tej dziedzinie sportu, lubię ją trenować. Kiedy skończyłam piętnaście lat rozpoczęłam treningi, które trwają do dziś. Raz w tygodniu – dokładnie czwartek o siedemnastej – mam tylko dla siebie te dwie godziny, kiedy mam dać z siebie wszystko. I bardzo to lubię. Trzeba dbać o formę.

Siadam na ławce pochylając się, aby rozwiązać sznurówki białych addidasów. Zsuwam je z nóg i zmieniam skarpetki. Dziewczyny z drużyny również się przebierają. Nie mamy z nimi bliższego kontaktu. To znaczy nie przyjaźnimy się, ani nawet nie kolegujemy. Po prostu dogadujemy, bo to jest ważne w grupie. Oprócz mnie na treningi chodzi Caroline, jej siostra Eveline, Marica, Daisy, Maybelly i jeszcze siedem dziewczyn, których imion niestety nie pamiętam. Dwie pierwsze są chyba bogate. Zazwyczaj przyjeżdżają pod halę luksusowymi autami lub też ktoś ich odwozi równie drogim samochodem. Zawsze na koniec gry podajemy sobie dłonie pod siatką. Zauważyłam, że obie mają je bardzo wypielęgnowane. Kosmetyczki, fryzjerki, markowe ubrania. Na to trzeba mieć pieniądze. Wbrew pozorom obie są bardzo miłe.  A i oczywiście wesołe!

- To do zobaczenia za tydzień – mówi wysoka brunetka – Eveline. Jej siostra jest identyczna, chociaż nie są bliźniaczkami. Ubierają się i czeszą podobnie. Można tak pomyśleć.

- Do zobaczenia – odpowiadam i macham dziewczynom.

Do końca się przebieram i przerzucając sportową torbę przez ramie, opuszczam salę. Hala nie jest duża. Ćwiczy tutaj też drużyna piłkarska i koszykarska. Wychodzę na świeże powietrze. Widzę jak Eveline i Caroline wsiadają do nowego mercedesa, pewnie klasy S. Wzdycham i kręcę głową. Chyba zazdroszczę.

~*~

- Mogę wziąć tę sukienkę?! – Alice piszczy wyjmując z mojej szafy limonkowy materiał. Sukienka jest ma prosty krój i jest skromna,  ale obie ją lubimy. – Proszę, ty i tak chodzisz tylko w spodniach.

- Bo są wygodne – wzruszam ramionami opadając na nie pościelone łóżko. – Bierz.

- Dziękuję – uśmiecha się i wrzuca ubranie do swojej sporej walizki. A podobno jedzie tylko na tydzień…

Patrzę jak kręci się z pokoju do pokoju co chwila przynosząc następne rzeczy. Przymrużam oczy zastanawiając się czemu pakuje się akurat w moim pokoju, ale to pytanie retoryczne i wątpię abym dostała na nie odpowiedź.

- Chyba już – mówi brunetka dokładając kosmetyczkę. Zamyka powłokę walizki i zasuwa zamek.

- Nareszcie. Myślałam, że do jutra nie skończysz. Za ile masz wylot? – pytam zerkając na zegarek stojący na etażerce przy łóżku.

- 2 godziny.

- To dobrze. Masz jeszcze trochę czasu dla mnie - przekręcam się na brzuch i wtulam w poduszkę.

- Jakieś 30 minut.

- Masz się tam pilnować. Nie poznawaj żadnych lowelasów i nie przyjedź w ciąży. Dobra to tylko tydzień, ale dużo może się zdarzyć – ostrzegam ją.

- Cicho mi tam.

- A ja spotkam się z tym twoim szefem. Widziałaś go tak w ogóle? - pytam siadając.

- Nie, a co ?

- Denerwuję się. Nie wiem jaki jest. A dobrze wiesz, że moje rozmowy z płcią przeciwną to…porażka.

- To rozmowa służbowa.

- Tak, mam mu dawać twoje projekty o których nie mam zielonego pojęcia.

- Dasz sobie radę.

Uśmiecham się do brunetki ubranej w czarną koszulę w kratę, białe rurki i wysokie buty na obcasach z zapięciem na kostkach. Bardzo ładnie wygląda. Jak zawsze.

Wyciągam do niej ręce, aby się przytulić. Będzie mi jej brakować przez te siedem dni. Przytula mnie, a po chwili już jej nie ma. I zostaję sama.

~*~

Sprawdzam w internecie jeszcze raz jak mam dojechać do biurowca World White. Zapisuję dane na kartce, jednocześnie ubierając kurtkę przeciwdeszczową. Mam na sobie czarną sukienkę w białe groszki do kolan i trampki. Pod szyją widnieje jasny kołnierzyk sukienki. Moim zdaniem prezentuję się nie najgorzej. Niesforne blond włosy splotłam w warkocza.

- Jestem gotowa – mówię do lustra i zabieram torebkę, gdzie jest teczka z projektem Alice. Opuszczam mieszkanie od razu udając się na przystanek autobusowy. Staję pod wiatą pocierają ramiona. Jest chłodno, a do tego zaczyna padać. Cudownie. Nie lubię takiej pogody.

Autobus zatrzymuje się punktualnie z rozkładem jazdy. To dobrze, naprawdę nie chcę się spóźnić. Ten mężczyzna na pewno nie ma czasu na opóźnienia. Poza tym w jakim świetle by mnie to postawiło. Reprezentuję Alice i nie mogę zaliczyć wpadki.

Przytrzymuję się metalowego drążka stojąc między tłumem ludzi. Wolę spacerem dojść do pracy. Wtedy nie trzeba dusić się w komunikacji miejskiej. Jednak czasem jest przydatna.

Wysiadam z pojazdu na odpowiedniej stacji. Deszcze mnie nie szczędzi. Czuję, że jestem mokra do suchej nitki. Przebiegam przez ulicę widząc wielki, a raczej ogromny biurowiec World White Corporatioc. Cały budynek jest szklany, łącznie z drzwiami.

Stukając zębami idę do wejścia. Wyśmieją mnie, a potem wyrzucą za taki wygląd…

Odgarniam mokre włosy z policzków i popycham drzwi. Wchodzę do środka. Podłoga jest biała z jakiegoś kamienia, ale ja tego nie rozróżniam. Naprzeciwko mnie znajduje się ściana z nazwą firmy. Litery są duże i czarne, a pod nimi recepcja za którą stoi młoda blondynka. Idę zerkając w prawą stronę. Tam stoją kanapy i stoliki, gdzie kontrahenci prowadzą luźne rozmowy. Za to po lewej są dwie windy i schody. Naprawdę dobry architekt musiał projektować mu tą firmę. Myślę, że ja bym dała tutaj coś kolorowego. Jest ozięble i pusto. Ale to tylko mój gust.

Podchodzę do recepcji uśmiechając się krzywo. Zapewne mój wygląd nie jest przekonywujący.

- Dzień dobry – mówię przeczesując palcami włosy. – Jestem Rosemary Travolt. Miałam spotkać się z panem White’em. 

Blondynka ubrana w elegancką biała koszulę i ciemne spodnie podnosi na mnie wzrok i posyła uśmiech. Uff, nie jest najgorzej.

- Dzień dobry. Pan White czeka. Proszę sekundę poczekać – przekrzywia głowę i znów się uśmiecha. Myślę, że już ma wprawę.

Kiwam głową i stukam palcami o szklany kontuar, gdy ona sprawdza coś w komputerze. Po chwili obchodzi okrąg i wskazuje ręką na windy.

- Na drugim piętrze będzie czekać osobista sekretarka pana White’a. Zaprowadzi panią do gabinetu. Życzę miłego spotkania – odzywa się przyjaznym tonem i czeka, aż drzwi windy zamkną się za mną.

- Dziękuję – udaję mi się jeszcze powiedzieć, zanim znika z pola widzenia.

Wybieram przycisk „2” i wpatruję się w sufit, czekając. Z głośnika ukrytego w ścianie maszyny, wydobywają się słowa  „Run” Leony Lewis. Dziwne upodobania do muzyki. Taka melodia pasuje na romantyczną randkę, a nie podróż windą w wielkiej firmie.

Drzwi otwierają się i wysiadam. Tutaj wygląd jest podobny jak na dole. Również na ścianie jest ten duży napis, tyle że nie ma recepcji a biurko czarnowłosej sekretarki. Wstaje zza biurka i uśmiecha się do mnie.

- Dzień dobry. Pan White czeka – mówi to samo co jej koleżanka.

- Dzień dobry – odpowiadam i idę za nią do drzwi gabinetu.

Do środka wchodzę sama. Poprawiam nerwowo torebkę rozglądając się. Najpierw dostrzegam wygląd przestronnego pomieszczenia, a potem mężczyznę siedzącego za sporym drewnianym biurkiem. Właśnie odkłada telefon i podnosi się. Robię niepewny krok w przód.

- Panie White – mówię, po skinięciu głową. – Jestem Rosemary Travolt – wyciągam w stronę bruneta dłoń. Jest wysoki i dość przystojny. Wróć. Powala urodą. Ma w sobie powagę i stanowczość, chociaż jeszcze się nie odezwał. Linię szczęki ma zaciśniętą, jakby był zły. Uhm…Mam nadzieję, że tylko mi się wydaję. Patrzy na mnie błękitnymi oczami. Zasycha mi w gardle. Kontakt z mężczyzną. To będzie trudne spotkanie. 

- Dostałem wiadomość od panny Tomlinson. Myślę, że byłoby łatwiej gdyby to ona tu była, ale rozumiem – puszcza moją rękę i wskazuje na krzesło przy biurku. – Proszę usiąść – mówi i sam zajmuje miejsce na swoim fotelu.

Przez chwilę patrzę na niego z rozwartymi wargami, bo zrobił na mnie duże wrażenie. Kręcę głową, szybko siadając. Rosemary zachowuj się jak człowiek.

- Mam…mam projekty – jąkam się wyciągając czarną teczkę, która wypada mi z rąk.

Pochylam się zbierając wszystko z podłogi. No niezły początek…Przejeżdżam językiem po dolnej wardze i wracam na miejsce.

Mężczyzna przygląda mi się z poważną miną. Nie widać na nich żadnych emocji, lecz w oczach kryje się rozbawienie. Och, bawię go.

- Mogę? – przerywa ciszę wyciągając rękę w moją stronę.

- Tak, tak. Już. Proszę – podaję mu niezgrabnie kartki i poprawiam się na krześle, ciągle go obserwując. Jestem ciekawa czy będzie zadowolony z prac Alice. Musi być.

- Napije się pani czegoś panno Travolt? – pyta spokojnym tonem, przyglądając się projektom.

- Tak, wody – odpowiadam zduszonym głosem. Myślałam, że będę piszczeć. A to niespodzianka.

Poprawia mankiet ciemnego garnitury i naciska klawisz telefonu. Chwilę później odzywa się damski głos.

- Tak, panie White?

- Victoria, przynieś dwie szklanki wody…- nie kończy patrząc na mnie nie pytająco.

- Niegazowanej – mówię za siebie.

- Niegazowanej – powtarza i zabiera rękę, wracając do przeglądania kartek.

Z pod marynarki wystaje biały kołnierzyk wyprasowanej koszuli. Wygląda jakby zszedł z wybiegu. Prezentuje się idealnie jako prezes tak dużej firmy. Hm…Muszę przyznać, że się myliłam. Myślałam, że Matthew White jest nieco starszy. On wygląda na góra trzydzieści. Ale mogę błędnie oceniać. Na pewno go o to nie zapytam. Nie przyszłam przeprowadzać z nim wywiadu. Wtedy już w ogóle nie wiedziałabym co powiedzieć. Zacięłabym się przy pierwszym pytaniu, bo siedząc tu mam mętlik w głowie. Nic takiego nie powiedział, a wywarł ogromne wrażenie i nie wiem dlaczego. To cholernie frustrujące.

- Są interesujące – przerywa moją wojnę myśli, swoim ochrypniętym głosem.

- Mi się podobają, bardzo.

- Tak, ale wydaję mi się że to moja opinia jest najważniejsza, prawda? – unosi brew patrząc na mnie. Oblewam się rumieńcem i spuszczam wzrok. Lepiej nie będę się odzywać. – Panna Tomlinson wykonała dobrą robotę, a tylko taką cenię. Myślę, że podejmę współpracę. Chociaż – przerywa na moment, bo do gabinetu wchodzi sekretarka. Czarnowłosa podchodzi do biurka i stawia na blacie dwie szklanki z wodą.

- Dziękuję Victiorio – zwraca się do dziewczyny, a ta posyła mu uśmiech i opuszcza pomieszczenie. Odprowadzam ją wzrokiem, aż słyszę trzask drzwi. Powracam do wpatrywania się w podłogę.

Słyszę odkaszlnięcie i mężczyzna kontynuuje swoją wypowiedź.

- Chociaż wolałbym wiedzieć coś na temat dlaczego zdecydowała się na taki wygląd a nie inny. Sądzę, że pani panno Travolt nie jest w stanie mi na to pytanie odpowiedzieć – sugeruje. Ma rację. Nie jestem w stanie.

Kręcę głową i wypijam łyk wody. O tak, lepiej. Dziwnie się czuję, gdy przenika mnie swoim chłodnym spojrzeniem. Jakbym była pod ostrzałem. A może on chce, abym się tak czuła?

- Alice bardzo zależało na tym, aby był pan zadowolony panie White. Przez ostatnie tygodnie skupiała się tylko na tym projekcie – podejmuję temat cicho. Nie mogę siedzieć tak bezczynnie. Uzna mnie za niedorozwiniętą. – Gdy przekażę jej tą wiadomość na pewno się ucieszy. Za nią dziękuję za szansę.

- No tak. Studiuje z nią pani jeżeli się nie mylę – jego wargi zanurzają się w wodzie. To takie…Pociągające?

Mrugam oczami i cicho dukam.

- Tak.

 - Czyli pani tez projektuje panno Travolt. Zechce mi pani pokazać swoje prace? - pyta. Jest uprzejmy. Jednak podchodzi do mnie z bardzo dużym dystansem.

- Prace…- wyjmuję z torebki teczkę. Obracam ją w dłoniach i podaję mężczyźnie.

- Zawsze pani nosi je przy sobie? Byłem skłonny umówić się na kolejne spotkanie - mówi i otwiera ją wyciągając moje projekty.

- Ludzi na takim etapie, chcący się pokazać, zawsze powinni być gotowi - odpowiadam nieśmiało. 

Podnosi na mnie zaciekawiony wzrok. Kącik jego ust unosi się i na idealnej twarzy pojawia się uśmiech. Mały, ale jednak.

- To cenię. Jeśli chce się coś osiągnąć, trzeba próbować wszystkiego.

- Nie wiem czy wszystkiego panie White, ale na pewno nie warto odpuszczać - przenoszę wzrok na swoje dłonie. Poprawiam się na krześle po raz kolejny. Chyba już nieco wyschłam.

- Ładne – słyszę – Dużo kolorów. Nie moje klimaty. Wolę minimalizm.

- Och… - kiwam głową - To jak najbardziej zrozumiałe. Gusta to temat bardzo...obszerny.

- Zdecydowanie – ucina rozmowę. Zamyka teczkę i podsuwa mi ją. – Proszę przekazać pannie Tomlinson, że moja ekipa zacznie realizować jej projekt.

Uśmiecham się automatycznie słysząc to. Alice jak najbardziej na to zasługuje. Biorę swoje prace i przyciskam do klatki piersiowej. Zdenerwowanie już odpływa. Rozmowa dobiegła końca, a ja nie popełniłam już żadnego błędu.
Podnoszę sie i zakładam na ramię torbę.
- Bardzo dziękuje.
On również się podnosi. Okrążą biurko i odprowadza mnie do samych drzwi.
- Ja również dziękuję.
- Do widzenia panie White.
- Do widzenia panno Travolt.
Naciskam klamkę i otwieram drzwi. Wychodzę na korytarz, zmierzając nim do windy.
- Życzę miłego dnia – mówi formalnym głosem sekretarka.
- Do widzenia – ostatni raz odwracam głowę i metalowe drzwi zasuwają się za mną.

~~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~~~

Wiecie, że bardzo Was kochamy? Najbardziej. Dzięki waszemu wsparciu chcemy pisać i starać się wymyślać ciekawe fabuły. Dziękujemy, że jesteście. Nie wszyscy wiecie, ale autorką opowiadań (prawie wszystkich jakie piszę) jest też Karolina. Dowiedziałam się dziś przykrej rzeczy i wybaczycie, ale nie będę o tym pisać. Chcę tylko powiedzieć, że zawsze będę jej wsparciem :) Mam nadzieję, że wy też.